Hannahtje was al een paar dagen “under the weather” (zoals haar papa trouwens)…
Ze sliep niet goed, de maag en darmpjes leken niet oké…
Toen Hannah ook donderdagnacht weer moest huilen, deed ik een beetje teejel op haar tandvlees. (We denken al maandenlang dat het “waarschijnlijk de tandjes zijn”…)
Deze keer was het echter écht prijs: ik voelde een tandje! Jippie!
‘s Anderendaags (op klaarlichte dag) checkten we nog eens goed en zagen we niet één, maar twee tandjes blinken en (minstens!) nog een volgende op komst!