Hannah werd wakker tijdens haar buikslaapje, tilde haar hoofdje heel hoog op en liet het toen -wegens nog wat gebrek aan controle- behoorlijk hard weer neerkomen… met haar oogje knal op de tuut!
Ze huilde en huilde. Ze was zo ontroostbaar -ook 2u later toen de tuutafdruk nog steeds te zien was 🙁 – dat we een beetje perdolan gaven tegen de pijn.
Even later, op het verzorgingskussen gelegen, keek Hannah ons aan en deed een minutenlange “vertellinge” (“wat ik nu toch meegemaakt heb!!”), met bijhorende gekwelde blik.
Toch wel een beetje grappig 😉